ŁYSIENIE PLACKOWATE

Alopecia areata jest zupełnie nieprzewidywalną autoimmunologiczną chorobą skóry, która prowadzi do plackowatego wypadania włosów na głowie, powstawania łysych miejsc. Łysienie plackowate często pojawia się u kilku członków rodziny, w rodzinach tych mogą się rozwijać także inne choroby autoimmunologiczne, jak na przykład niedokrwistość złośliwa (łac. anaemia perniciosa), toczeń rumieniowaty (łac. lupus erythematosus) czy bielactwo (łac. vitiligo). Często pojawia się u pacjentów z uszkodzeniem chromosomów, na przykład z zespołem Downa. Na łysienie plackowate cierpią około cztery miliony Europejczyków we wszystkich grupach wiekowych i niezależnie od pochodzenia etnicznego.

Schorzenie polega na tym, że komórki mieszków włosowych pod wpływem czynnika zewnętrznego lub wewnętrznego zmieniają się, a następnie są przez system immunologiczny identyfikowane jako ciała obce, a więc rozpoczyna się wytwarzanie przeciwciał i niszczenie komórek mieszków włosowych. Komórki systemu immunologicznego – białe krwinki – atakują szybko rosnące komórki w mieszkach włosowych, gdzie powstają włosy. Włosy najpierw przestają rosnąć, potem wypadają z cebulek. Może się to stać w każdym wieku i dotyka 1% populacji, najczęściej dzieci. U osób chorych mieszki włosowe są małe i drastycznie spowalniają wzrost włosów. Ludzie, chorujący na łysienie plackowate, najczęściej cierpią na choroby tarczycy, atopowe zapalenie skóry, alergiczny nieżyt nosa lub astmę. Łysienie plackowate nie jest chorobą zakaźną i nie ma związku z odżywianiem. Tak, jak wiele innych problemów zdrowotnych, czasami pojawia się po stresującym zdarzeniu, ale nie zawsze tak musi być. Nie jest to choroba zagrażająca życiu, nie powoduje bólu fizycznego, ale z emocjonalnego punktu widzenia jest bardzo obciążająca. Łysienie plackowate najczęściej stwierdzane jest u fryzjera, ponieważ w większości przypadków na początku jest niewidoczne.

PRZYCZYNY CHOROBY ALOPECIA AREATA (ŁYSIENIA PLACKOWATEGO)

Istnieje kilka różnych hipotez na temat tego, co wywołuje łysienie plackowate. Na pewno czynniki genetyczne odgrywają znacząca rolę, ponieważ częstsze jest występowanie tej choroby u członków jednej rodziny. Jak w większość chorób autoimmunologicznych – łysienie plackowate łączy się ze zwiększonym ryzykiem wystąpienia innych chorób immunologicznych. Niektóre substancje chemiczne, będące częścią systemu immunologicznego – cytokiny, mogą pełnić rolę inhibitorów (spowalniaczy) wzrostu mieszka włosowego. Odnotowano kilka przypadków dzieci, które urodziły się z wrodzonym łysieniem plackowatym, ale nie są to przypadki choroby autoimmunologicznej, ponieważ dzieci rodzą z nie w pełni wykształconym systemem immunologicznym.

Przyczyny środowiskowe i czynniki zwiększające ryzyko zachorowania na łysienie plackowate: 

  • Stres psychiczny
  • Rodzinne występowania łysienia plackowatego
  • Niektóre substancje chemiczne
  • Uszkodzenia chromosomów np.: zespół Downa

OBJAWY ŁYSIENIA PLACKOWATEGO

Głównym symptomem łysienia plackowatego są okrągłe łyse miejsca – pieczątki – na głowie. Pierwszy symptom najczęściej pojawia u małych dzieci lub w wieku dorastania, ale choroba może rozwinąć się w każdym wieku. Wypadaniem włosów mogą być dotknięte różne partie głowy, zdarza się również, że w tym samym czasie, kiedy włosy wypadają w jednym miejscu, to na innym zaczynają rosnąć. Każda owłosiona powierzchnia jest narażona na chorobę, włącznie z brwiami, rzęsami i wąsami. Czasami chorobie towarzyszy umiarkowane swędzenie, kłucie, ból lub pieczenie w chorym miejscu. U niektórych osób cierpiących na łysienie plackowate występują także zmiany płytek paznokci.

Oznaki i symptomy mogą być następujące: 

  • Nietypowe zaczerwienienie chorej strefy.
  • Małe okrągłe lub owalne łyse miejsca na głowie.
  • Umiarkowane swędzenie.
  • Nadwrażliwość lub pieczenie w chorej strefie.
  • Dziurki lub zagłębienia.

Łysienie bywa przyczyna stresu psychicznego i pogorszenia się stanu emocjonalnego. Ze względu na to, że wypadanie włosów często jest przyczyną znaczących zmian wyglądu, niektórzy dotknięci nim ludzie zaczynają unikać kontaktów społecznych i mogą nawet cierpieć na fobię społeczną, stany obniżonego nastroju i depresje. W ciężkich przypadkach, kiedy wydaje się, że szansa na ponowne wyrośniecie włosów jest nikła, pacjenci wymagają porady specjalisty. Zawsze istnieje jakaś szansa na rozwiązanie lub przynajmniej złagodzenie problemów towarzyszących tej chorobie.